Vóór woensdag moet ik nog zo'n 200 bladzijden van het boek Dit verhaal van Alessandro Baricco uitlezen. Jammer dat het in zo'n hoog tempo moet, want het boek is zo goed geschreven (en vertaald!) dat je er de tijd voor zou moeten nemen. Een aanrader!
(Graaf D’Ambrosio)
……ik wil u iets vertellen, Florence. Mijn vader was steenrijk, veel rijker dan ik. Hij verbraste bijna al zijn geld aan het najagen van een absurde droom, iets met spoorlijnen, heel stompzinnig. Hij was gek op treinen. Toen hij zijn bezittingen begon te verkopen, ging ik naar mijn moeder en vroeg haar: ‘Waarom houd je hem niet tegen?’ Ik was zestien. Mijn moeder gaf mij een draai om mijn oren. Toen zei ze een zin tegen me die u, Florence, nu uit uw hoofd moet leren. Ze zei tegen me: ‘Als je houdt van iemand die van jou houdt, moet je nooit zijn droom ontmaskeren. Zijn grootste en meest onlogische droom ben JIJ’……
(Ultimo)
Hij zou graag die plek op de stoep hebben teruggevonden waarop zijn vader, na een wandeling van veertig minuten en in totaal elf rondjes om het huizenblok, ineens was blijven staan, had opgekeken en een fantastische vraag had gesteld:
‘Waar zijn we in godsnaam beland?’
Er was geen antwoord, op die vraag, vertelde Ultimo een keer aan Elizaveta. En dat was juist het geweldige eraan. Waar is iemand beland die al een uur om een huizenblok heen loopt?
Denk daar maar eens even over na. Daar is geen antwoord op.
(afbeelding Robert Bowen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten